37 Łęczycki Pułk Piechoty im. ks. Józefa Poniatowskiego – oddział piechoty Wojska Polskiego II RP. 

W swej tradycji pułk nawiązywał do 4 Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego. Zalążek pułku powstał w Przemyślu w listopadzie 1918. Od 25 lutego 1919 nosił nazwę 37 Pułku Piechoty, a w latach 1920-1937 - 37 Pułku Piechoty Ziemi Łęczyckiej. W wojnie polsko-ukraińskiej walczył o otwarcie drogi do broniącego się Lwowa zajmując Gródek Jagielloński a następnie brał udział w walkach o Sambor, Drohobycz i Stanisławów, nad Dniestrem i Zbruczem. 

W wojnie polsko-bolszewickiej, do lipca 1920, brał udział w walkach pod Korosteniem, Koziatynem i Żukowcem, nad Berezyną, Niemnem i Bugiem. W sierpniu uczestniczył w zwycięskim boju pod Baboszewem, po czym został przetransportowany w rejon Lwowa, gdzie po ciężkich walkach zajął Rohatyn i w pogoni za nieprzyjacielem doszedł do Wiśniowca. Po zakończonej wojnie został rozlokowany w Kutnie i Łęczycy. 

W przewrocie majowym 1926 wziął udział w walkach w Warszawie po stronie marszałka Józefa Piłsudskiego. 

W składzie Armii "Poznań", a później Armii "Pomorze" brał udział w kampanii wrześniowej 1939. Od Wągrowca przez Inowrocław, okolice Kutna dotarł na pola bitwy nad Bzurą, gdzie walczył do 18 września 1939, po czym resztki pułku przekroczyły Bzurę i przez Puszczę Kampinoską dotarły do Warszawy. Po kampanii wrześniowej pułk został rozwiązany.